Het woord dat we zoeken heeft vooral zijn oorsprong in het Hindoeïsme en Boedhisme. Het is een gedicht, woord, uitspraak of een lettergreep die het midden houdt tussen een spreuk met magisch effect en een gebed.
“Er is leven na de dood” zong Freek de Jonge in 1997. Afhankelijk van je eigen geloof en religieuze karakter geloven mensen dat ze na hun dood terechtkomen in de hemel, dat er niets méér is of in reïncarnatie… Hoe noemen we de hoogste staat die door de mens bereikt kan worden in het boeddhisme, waarbij men naar niets meer verlangt, niet langer in chaos verkeert, kalmte ervaart en men de werkelijkheid in al haar volheid kan ervaren en aanvaarden?
De oudste boeddhistische kunstwerken waren beelden en rotstekeningen over het leven van Boeddha. Hoe Boeddha er zelf uitzag is nooit getoond. In plaats daarvan werden symbolen gebruikt. Daarom zien we vaak deze geometrische patronen terugkeren uit de Tibetaanse kunst dat metafysisch of symbolisch de kosmos uitbeeldt. Maar hoe noem je een dergelijk symbool?
